Jerzy Krysiak

Rok 1988

Tam za płotem jest trawa, chyba bardziej zielona
Mgłą sennego marzenia szczelnie otulona

„- Jurek, baranku jeden, »Solidarność« w potrzebie, a ty w domu? Co się z tobą dzieje? Zaspałeś?
– Nie Stasiu, nie zaspałem. Tylko mnie jakaś taka cholerna chandra naszła. Nie wiem, co robić – mam szansę wyjazdu do Australii”

Należę do pokolenia „Solidarnych” i tak naprawdę jestem dzieckiem „Solidarności”. Bohaterem nie jestem i nigdy nie byłem. „Solidarność” to bardziej moja miłość niż walka. Wprawdzie dzisiaj lata 80-te coraz częściej umieszcza się w rozdziałach o martyrologii narodu polskiego, to przecież dla wielu z nas był to czas przesycony romantyczną przygodą. Nie będę ukrywał, że uwielbiałem uganiać się za SB-kami po ulicy Świdnickiej, czy zabawiać się z nimi w chowanego w bramach Placu Solnego. Ja niczego nie musiałem poświęcać. Do stracenia miałem niewiele, gdyż całym moim majątkiem była beztroska młodość. Poświęcać musiała się moja matka, która zatroskana płakała, kiedy na noc nie zjawiałem się w domu. Moja matka to autentyczna Polska Madonna, godzinami stojąca w kolejkach za czymkolwiek, co można by było włożyć do garnka. Po latach ciągle zadaję mojej matce słynne pytanie Agnieszki Osieckiej – „Jak ty sobie radziłaś nocą wśród złych snów?”.

Podziemna prasa i książki, które w ogromnych ilościach ukrywałem pod łóżkiem, były powodem cichej aprobaty mojego ojca i bólu głowy matki. Mijały lata i codzienne troski coraz bardziej dotyczyły mnie samego. W roku 1985 ożeniłem się, a dwa lata później moja żona urodziła mi prześliczną Kasię. Byłem teraz głową prawdziwej, kochającej się rodziny. Stałem się też bardziej dojrzały. Wprawdzie z domu rodzinnego wyniosłem świadomość, że komunizm to nieludzki system, ale tak naprawdę żadnego innego systemu nie znałem i przez wiele lat ta nienormalność była dla mnie standardem. Teraz jednak zauważałem wszystkie absurdy, durności i przestępstwa.

Na święta Bożego Narodzenia 1987 roku dostałem w prezencie od „Solidarności” dwie przecudownie pachnące pomarańcze. Umieściłem je na stołku pod choinką i wraz z moją Gosią wpatrywaliśmy się w nie jak w największy skarb. Ostatecznie podzieliliśmy je na osiem równych kawałków. Po jednym zjedliśmy sami a pozostałe sześć przypadło w udziale Kasi. Zajadała się nimi przez następne sześć dni. Owe dwie pomarańcze stały się punktem zwrotnym w moim życiu. Właśnie wtedy zakwitła we mnie myśl o emigracji. Kiedy parę miesięcy później na naszym solidarnościowym spotkaniu poinformowałem przyjaciół o decyzji wyjazdu, czułem się dość podle. Wprawdzie bełkotałem coś o beznadziejnej sytuacji politycznej i o obowiązku zapewnienia przyszłości córce, to dręczyło mnie wiele wątpliwości. Czy rzeczywiście w Polsce nic się nie zmieni? Czy aby na pewno następne pokolenie będzie musiało nadal żyć w uwłaszczającym godności totalitaryzmie? A może po prostu jestem tchórzem i sprzeniewierzam się sprawi? Wątpliwości mam do dziś.

Rok 1994

Jedną nogą na wyspie, drugą gdzieś w przestrzeni
Złoto to prawdziwe, czy blichtr tak się mieni?

„- Jurek, baranku jeden, mieliśmy budować mur oporowy u Witka. Co się z tobą dzieje? Zapomniałeś?

– Nie Heniu, nie zapomniałem. Tylko mnie jakaś taka cholerna chandra naszła. Ale nie stój tak w drzwiach – wchodź, wchodź. Zadzwonimy do Witka, flaszkę otworzymy, podumamy”

Z Heńkiem i Witkiem od lat dzielimy emigracyjny los. Początki były biedne, ale szczęśliwe. Uzbrojeni w marzenia, pełni entuzjazmu, bez grosza w kieszeni, gotowi byliśmy wziąć się z życiem za bary. Wszystko było wspaniale. Słoneczne, błękitne niebo, sklepy pełne nieznanych cudowności, banki zapełnione wymarzonymi dolarami i ciągle uśmiechnięci Australijczycy. Prawdziwa bajka! Z upływem czasu bajka coraz bardziej się koślawiła. Czterdziestostopniowe słoneczne niebo doskwierało nieznośnie, cudowności sklepowe okazały się tylko tandetnym blichtrem, a ludzie uśmiechali się teraz bardziej z obowiązku niż z życzliwości. Najbardziej jednak dali nam się we znaki przysłowiowi Zachodni Bankierzy. Zafascynowani łatwością kupna domu wpadliśmy w kredytową pułapkę. Kiedy po roku czasu bank powiadomił mnie, że odsetki kredytu wzrosły do 18%, nastały dla nas czasy o kolorycie smętnoszarym. Nie znając języka zatrudniłem się w zakładzie mechanicznym i za dość przeciętną pensję musiałem utrzymać dwie cudowne córki i jeszcze cudowniejszą żonę. Do tego dochodził dom, który okazał się skarbonką bez dna, gdzie przepadały wszystkie ciężko zarobione dolary. To były lata klepania autentycznej biedy. Jakże się cieszę, że nasze złotka, Natka i Kasia, były wtedy jedynie malutkimi brzdącami i nic nie pamiętają z tamtych lat. A były to lata wypalania na naszych sercach emigracyjnego piętna.