Wyjechaliśmy z Polski 10 kwietnia 1994 roku, wylosowaliśmy tzw. zieloną kartę. Od zawsze moim marzeniem było zamieszkać w USA. Nie wiem dlaczego, ale zawsze marzyłam, czułam, że chce tu być i mieszkać. Może się to wydawać dziwne, ale takie miałam marzenie. Być może dlatego, że dużo moich przyjaciół ze szkolnych lat zamieszkało w Stanach na stałe. No i ten mit o Ameryce bardzo mi się podobał.
Marząc o wieżowcach
Ważne było dla mnie to, że przyjeżdżam do Stanów z moim ukochanym mężem i że ta podróż będzie dla nas nowym doświadczeniem. Byłam bardzo podekscytowana wyjazdem, miałam 21 lat i tak naprawdę nic nie wiedziałam o życiu. Wyjechaliśmy do Stanów zaraz po naszym ślubie. Myślę, że nasi rodzice bardzo przeżyli nasz wyjazd, wiem, że bardzo się o nas martwili. Bo tak młodzi ludzie, chcą wyjechać bardzo daleko w nieznane, tak daleko od rodziny.
Mieliśmy w Stanach bardzo dobrych przyjaciół. Zwłaszcza jednego, Piotra, który bardzo pomógł nam się zaaklimatyzować. Przyjeżdżając do Stanów nie mieliśmy nic do stracenia. Dostaliśmy wyprawkę na drogę. Na lotnisku w trakcie pożegnania z rodziną bardzo płakaliśmy.
Co sobie wyobrażałam po przylocie tutaj? Chyba jak każdy, chciałam zobaczyć te wspaniałe amerykańskie wieżowce.
Trudne dobrego początki
Po wylądowaniu przeszliśmy specjalną odprawę celną dla emigrantów, która nie należała do najprzyjemniejszych. Nie znając języka czułam się troszkę taka… załamana. Na szczęście na lotnisku czekał na nas Piotr, nasz przyjaciel i jedyna wtedy przyjazna nam dusza. Niesamowicie ucieszyłam się na jego widok. Piotr zabrał nas do swojego mieszkania, a tam czekał na nas dobry polski obiad przygotowany przez jego mamę. Po kilku godzinach pojechaliśmy do mieszkania, które wynajął dla nas Piotr. Kiedy je zobaczyłam, pomyślałam: Boże, gdzie ta Ameryka??? Było to mieszkanie w tzw. polskiej piwnicy. Razem z nami mieszkały tam jeszcze dwie osoby. Wszystko było wspólne: łazienka, kuchnia i pralnia zamykana na kłódkę przez właściciela mieszkania. Do tego mieliśmy maleńkie okienka, coś okropnego. Kiedy chcieliśmy zrobić pranie, musieliśmy dodatkowo zapłacić za dostęp do pralni.
Już po dwóch dniach od przylotu, załapałam się do pracy do tzw. cleaning service. Sprzątałam domy zamożnych ludzi. To było straszne przeżycie. Nie chodzi mi o samą pracę, bo lubię pracować i zawsze miałam zapał do pracy, ale właścicielka tego serwisu wszystkich traktowała bardzo źle. Zawsze kiedy wspominam tę pracę mam dreszcze, chociaż też mogę powiedzieć, że zobaczyłam wtedy jak żyją prawdziwi bogaci Amerykanie. Takich domów pełnych przepychu nie widziałam do tej pory w Polsce. Wtedy poczułam wielki żal i chciałam wracać do mojej kochanej rodziny. Często płakałam nocami. Mój mąż nie pracował prawie dwa tygodnie i bardzo to przeżywał. Chciał wracać do Polski już po paru dniach. Było nam bardzo ciężko, mimo że mieliśmy siebie. Było ciężko, bo kompletnie nie znaliśmy języka, miasta, ulic… dla mnie wtedy to był koszmar.
Zmiany na lepsze
Po trzech miesiącach życia w tzw. piwnicy, kuzyn mojego męża znalazł nam super mieszkanie. Kupiliśmy pierwszy samochód i nie musieliśmy już dojeżdżać do pracy autobusami. Mąż zaczął pracować i jakoś zaczęliśmy pchać tą naszą dolę do przodu. Jak sobie dzisiaj to wszystko przypomnę, ten brak znajomości języka, ludzi, miasta – to naprawdę było straszne. Przeprowadziliśmy się do normalnego apartamentu, gdzie mieszkaliśmy tylko we dwoje: ja i Zbyszek. Właścicielem budynku, w którym wynajmowaliśmy nasze mieszkanie był pan Lalik. Nigdy go nie zapomnę. Historia jego życia jest niezwykle ciekawa. Urodził się podczas II wojny światowej w Stanach. Po wojnie jego rodzice wraz z nim i jego rodzeństwem wrócili do Polski. Ale po kilku latach znów przyjechali do Stanów i zamieszkali już na stałe w Chicago. Wynajmowaliśmy mieszkanie u pana Lalika przez pięć lat. Czasem wpadał do nas na kawę i pogawędkę. Mogłam słuchać jego opowieści godzinami…
Z czasem zaczęliśmy meblować nasze wynajęte mieszkanie. Pamiętam nasz pierwszy telewizor. Kupiłam go na wyprzedaży garażowej za 15 dolarów. Był wielki jak skrzynia, a kiedy się mocno nagrzał obraz zaczynał skakać i… nici z oglądania. Pamiętam, że był wtedy sezon Chicago Bulls i grał jeszcze Michael Jordan. Całą paczką zgromadziliśmy się przed telewizorem, ale niestety nasza skrzynia tak się nagrzała, że w końcu nie obejrzeliśmy meczu.
Brakowało nam rodziny, bardzo tęskniliśmy za bliskimi. Ale mieliśmy siebie i przyjaciół i to przyjaciele zastępowali nam rodzinę. Z nimi spędzaliśmy święta i bardzo mile wspominam te wszystkie wspólne spotkania. Także byliśmy w Chicago sami i nie sami.
czytaj dalej...
